Een groepje professionele surfers zegde hun professionele surf-loopbaan vaarwel, omdat ze niet meer wilden vliegen. Hoe gaan we zelf zo duurzaam mogelijk om met vliegreizen – of is dat een contradictio in terminis?
Het is een van de meest vervuilende manieren van transport en voorlopig lijkt het aantal vliegreizen niet te slinken, maar te groeien. Ik hoorde dat de CEO van Transavia tijdens een diner onlangs zei dat het enige doel van het bedrijf is: ‘meer vliegen’. Degene die me dit vertelde, was een beetje onthutst. Zou er bij dit soort mensen enig besef bestaan van hoe vervuilend dat ‘meer vliegen’ is?
Het is zo verleidelijk
Natuurlijk zou het uitmaken als vliegreizen veel duurder zouden worden, bijvoorbeeld door belastingen erop te verhogen. Natuurlijk zou het fijn zijn als CEO’s van vliegtuigmaatschappijen meer verantwoordelijkheid voor de wereld zouden nemen en verder zouden kijken dan financiële winst. Maar het is ook makkelijk om de verantwoordelijkheid op anderen af te schuiven – want we kopen toch echt zelf die tickets. Steeds. Want ze zijn zo betaalbaar. Een weekendje Lissabon. Een vakantie naar Thailand, een week surfen in Marokko. Ik doe het ook.
Challenge
Net als veel momenten van bewustwording is dit een lastige. Het meest simpele en goede wat je kunt doen is: stoppen met vliegreizen boeken. Vrienden van mij verzinnen challenges voor zichzelf: een jaar niet vliegen. Meestal lukt dat. Totdat ze een leuke werk-klus krijgen waarvoor ze op kosten van de baas naar iets met blauwe lucht en palmbomen mogen vliegen. En als het dan net een week heeft geregend in Nederland, zeg je dan nee? Nu ik voor Happinez een verhaal mag schrijven over een bijzonder evenement in Oregon, zeg ik ook geen nee. Het is altijd makkelijker om bij andere de zwakke plekken aan te wijzen dan jezelf te veranderen.
Wereldbewust op vakantie
In de zomervakantie zullen we in onze – trouwens ook vervuilende Dieselbus – met de kinderen naar Frankrijk rijden. Ik weet dat ik niet zou moeten willen vliegen, en als ik in de bus reis ben ik perfect gelukkig. Maar ik weet ook dat ik geniet van het gevoel van vrijheid dat vliegen soms geeft, boven de wolken uitstijgen alsof je even boven je eigen leven zweeft. Ik ben in jaren niet zo gelukkig geweest en dicht bij mezelf als op het retreat in Marokko in januari. In Nederland kun je niet surfen. En niet skiën. We zijn verwend maar maakt dat ons slechte mensen, of ook avonturiers? Is het erg dat we Azië en Afrika nog zouden willen proeven? De wereld is nog nooit zo klein geweest, zelfs met een kleine beurs kun je bijna overal komen. Op een bepaalde manier is dat goed nieuws. We kunnen de wereld zien. Haar dankbaar zijn voor hoe mooi ze is.
Totdat het over is.
Op een dag
Tijdens Cine Mar (‘the biggest surf film tour in Europa’) zag ik een korte film over een groepje Ierse jongens. Zij waren allemaal professioneel surfer geweest en verdienden hun geld door van het ene witte stranden-oord naar het andere te vliegen, voor surf competities. Totdat ze gezamenlijk besloten om te stoppen met vliegen. Want waar ze het meest van hielden – de zee, de natuur – maakten ze indirect kapot met deze levensstijl. Ze begonnen een kleine biologische boerderij in Ierland en raakten bijna al hun sponsors kwijt. Toch hadden ze geen spijt, omdat het zin heeft. Omdat ze iets wilden maken in plaats van kapotmaken. Beyond the Break, heet de film. Het heeft me weer aan het denken gezet.
Ik hoop dat ik op een dag ook beyond the break kom. Het is hard peddelen, het is tegen de stroom in. Het is nooit gemakkelijk geweest om achter die golf terecht te komen. Tot die tijd: het spijt me aarde, dat ik je graag wil zien.
