Hebben wij een aura? En kun je dat zelfs zien? Spiritueel auteur Lisette Thooft onderzoekt het fenomeen en komt tot een opmerkelijke conclusie.
Wat is een aura?
Iedereen heeft een aura. Soms kun je iemands aura waarnemen, ook al ben je geen auralezer. Niet dat je direct een wolk van verschillende kleurtjes om mensen ziet hangen, zoals in een aurafoto. Maar je vóelt dat je vriendin in de put zit, bijvoorbeeld, zelfs al probeert ze het te verbergen.
Of je wéét gewoon dat er een wolk van woede om je partner heen hangt, al zie je alleen zijn rug. Of je nadert een spirituele persoon en je neemt waar dat er een sfeer van vrede en sereniteit van haar uitgaat, waarin je zelf ook meteen ontspant. Er is een onbenoembaar iets, en in spirituele kringen noemen we dat de aura. Er zijn boekenkasten vol over geschreven en het begrip is al heel oud.
Aura in de wereldreligies
Vele oude tradities en filosofieën noemen die lichtlaag die om ons heen hangt. Hindoeïsme, boeddhisme, sikhisme en jaïnisme stellen allemaal dat we behalve een gewoon lichaam ook een energetisch lichaam hebben, onzichtbaar voor het niet-spirituele oog. De boeddhistische vlag bestaat uit de kleuren die – naar verluidt – in de aura van Boeddha zichtbaar waren op het moment dat hij verlicht werd.
Online training Intuïtie
-
Je intuïtie als tool voor een lichter leven
-
Kom in contact met je zesde zintuig
-
Video’s en oefeningen inclusief advies van medium Janneke Leber
Op oude schilderijen zijn de hoofdfiguren uit het christendom, Jezus, Maria en de heiligen, meestal omringd door een aureool van gouden licht om hun hoofd, of ten minste een halo, een kring van licht die boven hun hoofd hangt.
Wat is een ‘goed’ aura?
De antroposofie gaat uit van vier verschillende lichaamslagen. Het etherlichaam voorziet je fysieke lichaam van levenskracht en groei. In het astraallichaam ontstaan je gevoelens, je voorkeuren en afkeren. En het geestlichaam organiseert je ‘ik’ – hier huist je zelfbewustzijn, kun je taal gebruiken en reflecteren op jezelf.
In de new age is de aura een ingeburgerd begrip. Hij kan wel zeven verschillende lagen hebben en steekt minstens dertig centimeter uit naar alle kanten van je lijf. Hoe beter de verschillende lagen op elkaar afgestemd zijn, hoe gezonder en gelukkiger je bent. Met enige oefening kun je je aura vergroten of verkleinen.
Aura reinigen
Je kunt je aura reinigen, bijvoorbeeld door langs je lichaam te strijken van boven naar beneden, alsof je denkbeeldige stofjes en kreukels verwijdert uit een lange jas die wijd om je heen hangt. Of door te visualiseren dat je je aura laat oplichten in heldere kleuren. Maar ook een flinke strandwandeling in de wind blaast je aura lekker schoon. En dat voel je.
Aura’s lezen, zo werkt dat
Zijn er mensen die aura’s kunnen zien? Die zo kunnen voorspellen welke ziekten eraan staan te komen, die verborgen gevoelens waarnemen of je kunnen vertellen wat je ware levensmissie is? Auralezers en veel van hun cliënten zeggen van wel. Maar of je het ‘zien’ kunt noemen in de gewone zin van het woord, is de vraag. Want onze aura’s bestaan niet uit gewoon licht, zonlicht of natuurlijk licht.
Autofotografie
Maar hoe zit het dan met aurafotografie? Je poseert voor een camera met je hand op een gevoelig plaatje en even later zie je je beeltenis omgeven door wolken van kleur, op een echte foto, die je mee naar huis kunt nemen. Volgens de ontwerper van de auracamera, Guy Coggins, worden de kleuren geprojecteerd door een computerprogramma. Het apparaat heeft met een galvanometer (vergelijkbaar met een leugendetector) iets in je hand gemeten en heeft dat vertaald naar kleur.
Wat dat ‘iets’ is wat de computer meet, en hoe die vertaalslag naar kleur wordt gemaakt? Coggins zelf zegt dat de meter elektrische trillingen meet op acupunctuurpunten in je hand. Met de hulp van ervaren auralezers heeft hij die trillingen omgezet in kleuren en daar heeft hij een computerprogramma van gemaakt. Een aurafotograaf die ik sprak, zei: hoe hoger je trillingsfrequentie, hoe lichter je kleur.
Een ander zei: het hangt af van de plaats in de foto. Maar iedereen is het erover eens dat je een goede auralezer moet zijn om de kleuren vervolgens weer te kunnen interpreteren. Want bij de een betekent veel rood in de aura boosheid, bij de ander hartstocht of sensualiteit. Groen kan genezing betekenen, maar ook jaloezie, of liefde voor de natuur. Geel is intellect, of vrolijkheid. Wit: sereniteit, of geestelijke leegte en verveling. Enzovoort.
Hoe komt het dan dat er zoveel mensen zijn die hun aura laten lezen en onder de indruk raken van het resultaat? Kennelijk zijn de betere auralezers zo fijngevoelig dat ze waarnemen wat er in ons omgaat. Of dat nu één op één samenhangt met de kleuren in die vermeende aura, of dat de informatie (deels) langs een andere weg tot hen komt, is nog geen uitgemaakte zaak.
De aura in de wetenschap
Er zijn wel wat wetenschappelijke proeven gedaan met auralezers, maar die zijn onveranderlijk teleurstellend. In een experiment, bijvoorbeeld, werden vier kamerschermen neergezet, en achter een daarvan nam een man plaats, dicht bij de rand, zodat zijn aura ruim voorbij het scherm zou moeten uitsteken. De (gerenommeerde) auralezers moesten steeds aangeven achter welk scherm de man zich bevond, maar scoorden daarop niet hoger dan 26 procent.
Niettemin schijnt er wel licht gemeten te zijn dat mensen uitstralen: fotonen, een uiterst zwak schijnsel dat een miljoen maal versterkt een lichtbeeld blijkt te vormen van het lichaam, en wel het sterkst rond het hoofd. Iedere gefotografeerde proefpersoon vertoont hetzelfde patroon, volgens celbioloog Roeland van Wijk in het tijdschrift ‘Bres’, maar de intensiteit van het licht verschilt sterk.
Is dat dan de aura? Hm. Wat opviel in het onderzoek was dat geoefende mediteerders minder licht uitstralen dan niet-spirituelen. En als een proefpersoon aan de gang ging met mediteren, verzwakte zijn uitstraling. Alsof gewone mensen het licht laten weglekken en mediteerders het binnen kunnen houden.
Is er bewijs voor de aura?
Een keihard wetenschappelijk bewijs voor het bestaan van de aura is er dus niet. Maar misschien moeten we dat ook helemaal niet willen hebben. Misschien bestaan aura’s gewoon niet uit zichtbaar of natuurlijk licht.
Zou het kunnen dat er twee soorten licht bestaan, een ‘onzichtbaar’ spiritueel licht, en het daglicht dat we wel kunnen zien? Als je gevoelig bent voor de wijsheid van mythen, dan heb je weinig moeite met die suggestie. Want in het eerste Bijbelboek, Genesis 1, roept de Schepper uit: ‘Er zij licht!’, en er is licht. Terwijl hij pas op de vierde dag de zon en maan en sterren schept.
Zonlicht is wat maakt dat we elkaar kunnen zien met onze gewone ogen. En misschien komt al die informatie die we op mysterieuze wijze over elkaar ontvangen, wel uit dat andere licht, het licht dat er was voordat het universum bestond, het spirituele licht dat alles doordringt, ook de diepste duisternis.
